Rozdział III

Wydaje mi się, że jest do dupy, oceńcie sami... Długo nie było rozdziału, przepraszam- ferie, i na dodatek, jestem chora, już od 2 tygodni .___.

Btw. Co ile chcecie rozdziały? Pozdrawiam i życzę miłego czytania :-)

________________________

To byli oni, znali ich twarze, jeden szczupły blondyn o bladej cerze, drugi wysoki rudy mężczyzna a

trzeciego chyba każdy znał, kruczo czarne włosy, zielone oczy, owalne okulary i ta blizna. Blizna w

kształcie błyskawicy.

-Tata?! – Powiedzieli w tym samym czasie Albus i Scorpius. Dziewczyna była w szoku, no tak, mogła

się tego spodziewać, przecież są aurorami.

-Dobry wieczór... –wydusiła z oporem Laura.

-No witam, robaczki... Co wy tu robicie, o tej porze? – zapytał przyjaciół Harry. Nie mieli pojęcia, co

powiedzieć, wiedzieli że mają przechlapane...

-Scorpiusie, może zechcesz mi wyjaśnić co Ty tutaj robisz? – zapytał poważnie Draco Malfoy, tata

Score.

-Ym.. sprawdzaliśmy czy jest zimna woda – odpalił bezmyślnie Albus. Przyjaciele tłumili w sobie

śmiech. „Bujnej wyobraźni to on nie ma, ale żeby takie głupstwo powiedzieć?” pomyślał Scorpius,

który uderzył się ręką w głowę, lecz zaraz tego pożałował, na szczęście Laura uratowała sytuację.

-Albus chciał powiedzieć, że zbieraliśmy próbki na lekcję zielarstwa. – na podniesione brwi reszty

szybko dodała – To znaczy, wiemy że się dopiero rok zaczął ale… To była moja praca domowa, której

nie zrobiłam podczas wakacji. A chłopcy nie chcieli mnie samej puścić. – mówiła tak pewna siebie że

po chwili jej uwierzyli, a na poparcie i potwierdzenie słów Laury chłopcy kiwnęli głowami. Ojciec

Scorpiusa i Ala spojrzeli na siebie, wymownie poruszyli głowami, Ron który przypatrywał się im,

odrzekł.

- Lauro, znalazłaś potrzebne Ci składniki? – zapytał podejrzliwie, Laura nie wypowiadając żadnych

słów, przywołała do siebie słoiczek z glonami i innymi roślinami z jeziora, które miała w torbie. Nie

była pewna czy to jej wyjdzie, udała że grzebie w kieszeni i podała słoiczek tacie Freda.

-No no… dobrze. – Ron oddał jej słoiczek i kiwnął głowami na swoich towarzyszy.

- A teraz szybko do lochów. Skoro Laura ma to swoje zielsko, możecie wracać – powiedział ojciec

Scorpiusa.

- Jak was zobaczymy ponownie nie obiecujemy, że nie poleci w waszą stronę, jakieś zaklęcie

obronne.– powiedział Harry Potter po to, aby ich wystraszyć.

– Uważajcie na dementorów. Nie wiem czy profesor Mcgonagall, wam mówiła. Ale są wszędzie,

mam nadzieje że umiecie wyczarować patronusa ? –zapytał Ron Weasley. Przyjaciele zdębieli.

-De..de..dementorzy ? –wykrzywiła się Laura, bała się ich. Czytała o nich około tydzień temu w

książce do Obrony Przed Czarną Magią. Scorpius zilustrował wzrokiem błonia.

-To my już idziemy- mówiąc to blondyn złapał szatynkę za rękę i pociągnął w stronę zamku, za chwilę

dołączył do nich Albus. Aurorzy już odeszli w stronę zakazanego lasu. Przyjaciele weszli do zamku, po

czym udali się do lochów, byli już prawie w pokoju wspólnym, gdy spotkali Profesora Lupina, który

nauczał Obrony przed czarną magią.

-Gdzieżeście wy byli? Wszyscy was szukają! – Ted Lupin skierował pytanie do trójki Ślizgonów.

-Ted nie wkurzaj się, to moja wina – powiedziała Laura, z miną smutnego pieska.

-Laura, ja dobrze wiem że nie twoja i wiem również, że to Albus i Scorpius są stworzeni do

szwendania się po nocy, czyż nie ? –zapytał retorycznie Lupin.

-To na prawdę jej wina, sam się dziwie.- powiedział bez skrupułów Malfoy.

-Widzisz Ted? – zapytała Laura unosząc brew do góry.

-No dobrze, niech wam będzie że wierzę. Natychmiast do dormitoriów państwa zapraszam.–

powiedział stanowczo nauczyciel, który powstrzymywał się od śmiechu „Laura i takie numery... No

ładnie” pomyślał. Swój krok skierował ku górze. Przyjaciele obserwowali znikającą sylwetkę

profesora, gdy nie był już w ogóle widoczny, ruszyli do pokoju Wspólnego.

Pięć minut później stali już przy wielkich wrotach z małymi wężami, umieszczonymi przy zamku.

-Czysta krew- szepnęła cicho szatynka, dotykając lekko swoją różdżką klamkę, po chwili małe węże

spełzły z zamka i porozchodziły się. Scorpius nacisnął klamkę i przepuścił w drzwiach Laurę, zaraz

potem sam wszedł, wprost do Pokoju Wspólnego Slytherinu, pomieszczenie było wydłużone, nisko

sklepione, mieszczące się pod jeziorem, przez co po ścianach często spływały stróżki wody i śluzu z

jeziora. Pomieszczenie było ciemne, jedynym oświetleniem były podwieszone pod sufitem lampy,

które dawały zielone światło.

We wnętrzu mieścił się gustownie rzeźbiony kominek, zdobione krzesła i wygodne fotele które stały

przy bogato inkrustowanych stołach. W pokoju wspólnym było cicho jak makiem zasiał, nie było

widać nikogo. Laura usiadła na jednym z foteli, popatrzyła na niski sufit i uśmiechnęła się.

Przeciągnęła się lekko i wstała rzucając spojrzenie w stronę Scorpiusa i Albusa, po czym bez słowa

udała się do dormitorium dziewcząt. Gdy Laura weszła do Dormitorium przyglądały jej się dwie pary

oczu. Wnętrze było bardzo małe i urządzone w barwach Slytherinu, wszędzie panował chłód oraz

srogość. W małym pokoju o zielonych, szmaragdowych ścianach i szarych panelach znajdowało się

pięć łóżek, z srebrnymi kotarami i zieloną pościelą. Dokładniej z zielonym kocem oraz poszewkami na

poduszki i srebrno-szarą kołdrą. W pokoju znajdowało się pięć szaf. Każda z dziewczyn miała jedną,

na której znajdowało się lustro, przy łóżkach stały drobne szafeczki z szarego drewna na których

znajdowały się lampki stolikowe, dające przyjemne limonkowe światło.

-Cześć – powiedziała dziewczyna o długich, blond włosach i czekoladowych oczach, wstała z łóżka i

podeszła do Laury, podała jej rękę.

– Jestem Rue - przedstawiła się ściskając rękę szatynce.

-Ym, cześć – powiedziała głośno Laura – Jestem Laura Lovegood. – przedstawiła się blondynce

uśmiechając się. Puściły się i zilustrowały wzrokiem. Od pojawienia się w Dormitorium Laury ,

Veronica nic nie powiedziała, leżała sobie na łóżku jak księżniczka, a jej oczy, koloru szarego patrzyły

ciągle na szatynkę.

- Czym się interesujesz ?- zapytała niespodziewanie Rue, siadając przy stoliku pod ścianą, który miał

blat wysadzany srebrnymi kamyczkami.

-W sumie to nic specjalnego, interesuję się pływaniem i Qudditchem, a ty ? – odpowiedziała

nieznajomej Laura, również siadając przy stoliku naprzeciw Rue.

-Qudditch’em? A grasz może w drużynie Ślizgonów ? – zapytała z zaciekawieniem blondynka

.-Pewnie, jestem szukającą. Mój przyjaciel Scorpius, jest ścigającym oraz kapitanem drużyny –

odpowiedziała z tryumfalnym uśmiechem Laura, w tym momencie drzwi otworzyły się z hukiem,

stanął w nich chłopak w poobdzieranej szacie, szmaragdowo – srebrnym krawacie oraz

rozczochranych, blond włosach, jego mina świadczyła o tym że stało się coś strasznego.

-Laura, szybko!! – krzyknął Malfoy podbiegając po Laurę , złapał ją za rękę i pociągnął do wyjścia. Nie

wiedziała co się dzieje, przebiegli przez pokój wspólny, wybiegli z lochów i podążyli do łazienki

prefektów , leżał w niej nieprzytomny Fred Weasley.

-Co się stało?! – zapytała przerażona dziewczyna.

-Irytek się potknął i zwalił na nas jakiś posąg , dostał nim w głowę , akurat jak się kłóciliśmy-

powiedział najszybciej jak potrafił.

-Scorpius, znowu się z nim kłóciłeś ?

-Później to omówimy, teraz to ty go ratuj! Wysłałem patronusa do McGonagall – odpowiedział

Scorpius. Laura wyciągnęła różdżkę i uklękła przed ciałem Freda. Wokół było pełno krwi, nie mogła

uwierzyć, że Scorpius jest aż tak lekkomyślny.

-Vulnera Sanentur– szeptała Laura jeżdżąc różdżką nad ciałem Freda. Czuła do niego mieszane

uczucia, może i Weasley jej się podobał, ale ta jego udawana waleczność zawsze skreślała myśli

Laury, próbował być chamski na siłę.

-Nic mu nie będzie ? –zapytał przerażony Scorpius. - Pierwszy dzień szkoły a my już jak zwykle

wpadamy w tarapaty – powiedział Malfoy do Lovegood.

-Zamknij się Malfoy! Nie MY wpadamy w tarapaty tylko ty! - wrzasnęła na niego Laura, zaczynało ją

drażnić gadanie Scorpiusa. Rudzielec otworzył swoje piękne, czekoladowe oczy, po chwili, zauważył

że klęczy obok niego szatynka.

-Gdzie ja jestem? Co ty, tu robisz? – zapytał cicho Weasley. Scorpius to usłyszał i podszedł do Laury,

klękając przy niej i patrzył na nieruchome ciało Freda. Popatrzył chwilkę, po czym objął dziewczynę,

ta wyrwała mu się.

-Nie martw się , wszystko będzie dobrze – szepnęła Laura, Fredowi do ucha. Zobaczyła jakąś postać w

oddali zbliżającą się do nich.

-Co się stało panie Mal.... – Minerva znieruchomiałą jak zobaczyła zakrwawione ciało Weasleya, które

leżało bez ruchu.

-To nie tak jak pani myśli, pani profesor – powiedział ostatkami sił rudowłosy.

-Boże – złapała się za usta – Co tu się stało? Dobra, nie czas na odpowiedzi, Lovegood i Malfoy, do

mojego gabinetu, a ciebie prze aportujemy do skrzydła szpitalnego – odparła zdziwiona McGonagall.

Chwilę później Fred i profesor McGonagall zniknęli. Laura klęczała nieruchomo przed miejscem gdzie

leżał jeszcze chwilę temu Fred, nie mogła uwierzyć w to co widziała. Wyciągnęła przed siebie różdżkę.

-Expectro patronum – powiedziała , z końca jej różdżki wybiegł biały tygrys i pomknął przez

opustoszały korytarz.

-Jak mogłeś? Coś ty zrobił? – Zapytała Laura, jej szmaragdowe oczy był zaszklone, płakała. Tak się

bała o Scorpiusa, że mogli go wywalić. Ta myśl ją przerażała. Scorpius czuł się winny, przecież to

częściowo jego wina. Właściwie to całkowicie jego wina, powinien sobie od niego odejść, a nie się z

nim kłocić.

-Ja, ja, przepraszam, Laura ja naprawdę nie chciałem. – powiedział przejęty całą tą sprawą Score,

przybliżył się do klęczącej Laury i próbował objąć ją ramieniem, lecz ona się wywinęła po raz drugi, po

czym wstała.

-Zostaw mnie , pierwszy dzień szkoły , a ty już wszystko psujesz?! Dlaczego nie możesz uważać, na

siebie?! Dlaczego wybrałam sobie na przyjaciela osobę którą nic nie obchodzi?! To był największy

błąd, jaki popełniłam!!! – krzyczała na cały głos Ślizgonka, po czym pobiegła z płaczem w stronę

lochów, martwiła się o Scorpiusa, chciała żeby Albus poszedł z nią do gabinetu Dyrektorki,

potrzebowała go, jak nigdy.

‘Co ja zrobiłem? ‘ - pomyślał Malfoy, chowając twarz w dłonie.